skip to main |
skip to sidebar
leze zlozona nie wiadomo jakim wirusem, juz trzeci dzien, 38 na osi, gardlo boli, czacha dymi...oblozylam sie ksiazkami i gazetami, ktore wreszcie doczekaly sie swego, ale czytanie w pozycji lezacej, nie nalezy do najwygodniejszych. zamieniam baumana na szczygla a tego na bodora, bodor za smutny, nie, nie...nie dac sie dopasc smutkom... zapadam wiec w sen co chwila i jak pileczki pingpongowe odbite od sciany, wracaja do mnie obrazy z przeszlosci.."wysokie obcasy, dlugie krawaty" na Probusato juz rok temuo rok spoznione zdjecie, nigdy nie wyslanedzis juz inny kontekst, tyle zdarzen, mysli od tamtego czasui uczuc
i dziob od ciastek do obcalowania :)))
kolejny zimny dzien, poczatek gorszej jesieni. w oknie zainstalowalam gruba czerwona store skutecznie odcianajaca od syfu, podnosi troche temperature siedze tu, pod kocem i jestem tak leniwa, ze nie chce mi sie nawet otworzyc wina, ktore stoi na wyciagniecie reki.czerwone chilijskie.myslami jestem 350 na polnocny wschod, i o wiele dalej w przeciwna..mysle o tym, o czym rozmawialysmy kilka lat wczesniej, o fundamentach ludzkich relacji, o rzeczach waznych i wazniejszych, o mojej szczotce do zebow na malarskiej, o tych co zostali i znikneli, o kawie pitej kiedys po drugiej stronie, o Labedziu i Orionie, o Lynch'owskim leku, o moich laskach w Niu Yorku o prostych radosciach, o tym ile czlowiek jest w stanie wytrzymac, o Aurelii, fasolce, o.. o. o otworze je jednak
wszystkim jesiennym dziewczynom...
fantastyczny koncert, jedna z lepszych imprez, na ktorych udalo mi sie byc w ostatnim czasie, bardzo ciekawy projekt Baaby & Gaby Kulki, tribute Iron Maiden
kameralna i ciepla atmosfera, dowcipny kontakt z publika, porywajace granie .. przerodzily sie w hopsance pokoncertowe, a te w kolejne i kolejne...pozywna noc, jakich w roku naprawde niewielea tu wiecej o GB, ktora wysyla w kosmos polskie wokalistki, z awaria na czele..
awangardowa, ostra, ironiczna laska, ktora robi swoje
http://gabakulka.com/
znalazlam kiedys w sieci pewnien obrazek, niczym nie odrozniajacy sie od miliona innych obrazkow, ale bylo w nim cos wyjatkowego. wydawalo mi sie wtedy, ze znam to wnetrze z pamieci, mozliwe ze bylam w tym pokoju, mozliwe ze bylam w nim we snie, w kazdym razie, kiedy je znalazlam, bylam poruszona. to bylo kilka lat temu. latem tego roku znalazlam sie w nowej przestrzeni. zrobilam zdjecie telefonem . wczoraj przez przypadek kopiujac pliki obie fotografie spotkaly sie. tajemnica i rzeczywistosc..
juz drugi dzien od powrotu, a ja nadal nieprzytomnym wzrokiem puste omiatam przestrzenie, cos sie dzieje, ale jak za szyba, obok przechodza ludzie, nie slysze, nie widze ich. siedze w swojej bance. nie moge dojsc do siebie, nie chce... krece sie na obrotowym niewygodnym krzesle, spogladam za okno... Elzbieta w pelnym sloncu, lsni okienko na wiezy, zastanawiam sie, czy w taki dzien jak dzis, widac z jej tarasu Karkonoszesiedzac tu, z ukrycia, widze gradacje swiatla na rosnacych ku najwyzszemu lancuchowi wzgorzach, promienie swieca w oczy, im dalej, tym ciemniejszy kolor. jesienne powietrze przemyca w sobie jakas nute tesknoty, rzeskosc, swiezosc...niepokojinaczej w nocy, dziki wiatr i samotna laweczka na skraju laki, a przed oczami dolina pelna swiatel..mrugajacych w drzacym powietrzutatuaze pamieciniech mnie ktos stad zabierze
foto misania
13 31
